Yuli is erg ziek. Er zijn soms goede dagen, dan loopt ze lekker mee. We zijn een soort blindengeleidemensen geworden. Maar ze blijft gedesorienteerd. Je hoort vaak van mensen dat ze van hun blinde hond zeggen dat ze zich zo goed aanpassen. Maar bij Yuli is dat niet zo. Ze blijft soms keihard tegen dingen aanlopen, waarvan je zou denken dat ze wel moet weten dat ze op die plek staan. Het idee dat er een tumor in haar hoofd groeit is zo naar. Sjit, hoe kan dat nou? Het ene moment heb je een oude maar wel aktieve, gezonde hond van ruim 11 jaar oud en dan ineens.... Langzamerhand realiseren we ons dat we misschien nog maar een korte tijd van haar mogen genieten. We leven van dag tot dag. De ene week kon ze op vrijdag nog met de hondenuitlaat mee, de volgende week is dat ineens niet meer mogelijk, omdat ze zich duidelijk niet goed voelt. Rifka gaat alleen mee en prompt belt de hondenuitlaat dat ze hem gesmeerd is op de heide. Rifka is ook in de war, ze snapt eigenlijk niet waarom Yuli niet meegaat!!
We laten haar nogmaals door een andere dierenarts onderzoeken maar die komt tot de zelfde conclusie. Een tumor en de prednisolonbehandeling is w.s. het enige dat haar nog kwaliteit van leven geeft., voor zolang als het duurt.
Reactie schrijven